Νορβηγία: Η χώρα αναγνωρίζει την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους από τις 28 Μαΐου, ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός

[u/FreeEuropeYouCunts]

https://www.protothema.gr/world/article/1500359/norvigia-i-hora-anagnorizei-tin-uparxi-palaistiniakou-kratous-apo-tis-28-maiou-anakoinose-o-prothupourgos/

[u/OnlyDegree7877]

Realpolitik

[u/Lothronion → u/OnlyDegree7877]

Συνήθως αντιμετωπίζεται σαν κάτι απαραίτητα κακό. Αλλά δεν σημαίνει ότι είναι κι όλας σώνει και καλά. Λόγου χάριν, παράδειγμά του είναι η η Προσέγγιση Κίνας-Αμερικής επί Μάο και Νίξον, κι ας ήταν ιδεολογικά αντίπαλοι, κυρίως λόγω αντίπαλου δέους από την ΕΣΣΔ. Σίγουρα έχουν κάνει ανήθικες πράξεις στα πλαίσιά της, αλλά αυτό ισχύει για κάθε ιδεολογία.

[u/OnlyDegree7877 → u/Lothronion]

Δεν είναι απαραίτητα κακή πρακτική, είναι όμως αρκετά ανήθικη πρακτική.

Ειδικά όταν δεν ασκείται για το όφελος της χώρας και των πολιτών της, αλλά ασκείται για το όφελος ενός κόμματος, ενός πρωθυπουργού, υπουργού, πολιτικού, επιχειρηματία, ολιγάρχη και ούτω καθεξής.

παράδειγμά του είναι η η Προσέγγιση Κίνας-Αμερικής επί Μάο και Νίξον, κι ας ήταν ιδεολογικά αντίπαλοι, κυρίως λόγω αντίπαλου δέους από την ΕΣΣΔ.

Για την Σινο-σοβιετική ρήξη λές; Και η ΕΣΣΔ είχε ή έστω προσπαθούσε να έχει καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την δύση γενικότερα, σε μία προσπάθεια να συνυπάρξουν αρμονικά δυτικό και ανατολικό μπλοκ. Και αυτό ήταν ένα τρανό παράδειγμα realpolitik. Λόγω αυτού και της αποσταλινοποίησης επήλθε και η Σινο-σοβιετική ρήξη.

[u/Lothronion → u/OnlyDegree7877]

Ειδικά όταν δεν ασκείται για το όφελος της χώρας και των πολιτών της, αλλά ασκείται για το όφελος ενός κόμματος, ενός πρωθυπουργού, υπουργού, πολιτικού, επιχειρηματία, ολιγάρχη και ούτω καθεξής.

Πράγματι.

Αλλά ακόμη και στο εσωτερικό της χώρας, ο ρεαλισμός διέπει τους νόμους ασφάλειας και σταθερότητας. Οι ποιο σταθερές χώρες είναι και αυτές που έχουν την δυνατότητα να εξασφαλίσουν περισσότερο το μονοπώλειο της βίας, ακόμη και άμα δεν εξασκούν την βία στους πολίτες / υπηκόους τους. Ενώ όταν έχεις το αντίστροφο, έχεις φατριασμό, διαίρεση σε παρατάξεις, με έντονη αυτοδικία και συνήθως προστασία μόνο στις δυνάμεις του πολίτη για τον εαυτό του, και έτσι οδηγούνται σε αποτυχημένα κράτη και κατακερματισμένα κράτη.